Godziny otwarcia:

sezon zimowy: (od 16 X do 30 IV ) od wtorku do soboty: 9.00 - 15.30
                                                                  niedziele i święta: 13.30 - 15.30 (ostatnie wejście o 15.00) 

       sezon letni: (od 1 V  do  15 X)   od wtorku do soboty: 9.00 - 16.30 

                                                                 niedziele i święta:  13.30 - 16.30 (ostatnie wejście o 16.00)

 copyright © 2001 - 2022 MAGNUM Bartosz Cebula & Muzeum Diecezjalne w Sandomierzu

1902-2022

Conformatio artio, historiae et spiritus

Powstanie Muzeum Diecezjalnego jako urzeczywistnienie działań podejmowanych na rzecz ochrony pamiątek przeszłości w Diecezji Sandomierskiej

Przebieg prac nad urządzaniem ekspozycji w Domu Długosza ( część pierwsza )

Muzeum Diecezjalne w Seminarium Duchownym zostało zamknięte w dniu 15 sierpnia 1936 r.     Biskup Jan Kanty Lorek zaprosił wówczas do współpracy dr. Karola Estreichera jun., wówczas starszego asystenta w Zakładzie Historii Sztuki UJ, któremu powierzył urządzenie ekspozycji w Domu Długosza. Biskup Lorek zobowiązał Estreichera do wykonania  następujących czynności:

„Przenieść, rozplanować i urządzić  mieszczące się dotąd w gmachu Seminarium Duchownego w Sandomierzu Muzeum Diecezjalne do Domu Długosza. Sporządzić katalog i inwentarz rzeczonego muzeum. Sporządzić inwentarz pomocniczy tegoż muzeum.

Wyszkolić personel wskazany, by mógł udzielać należytych objaśnień zwiedzającym.

Wykonać powyższe prace najpóźniej do dnia 1 września 1937 roku”.

                Nadzór nad pracami miał sprawować ks. Edward Górski. Prace te  zamierzano przeprowadzić „zgodnie z ostatnimi wymaganiami muzealnictwa”. Pierwszy etap objął prace konserwatorskie. Wacław Szymborski, krakowski konserwator dzieł sztuki i malarz, odnowił wówczas wiele obrazów.     Z Szymborskim współpracował konserwator Mieczysław Gąsecki.

                 Inne czynności podjęte w związku z urządzaniem nowej siedziby Muzeum Diecezjalnego dotyczyły naprawy zabytkowych tkanin. Prace te powierzono s. Janinie Dembowskiej ze Zgromadzenia Służek NMPN, która prowadziła w Sandomierzu pracownię haftu i robót kościelnych. Pracownia ta została odznaczona srebrnym medalem na wystawie w Radomiu w roku 1932.

           Kolejnym współpracownikiem Karola Estreichera przy urządzaniu ekspozycji w Domu Długosza, był Kazimierz Radulski, właściciel zakładu „Wytwórnia ceramiczna i budowa pieców” usytuowanego na Przedmieściu Zawichojskim w Sandomierzu. Dziełem Radulskiego było przeniesienie do Domu Długosza pieca gdańskiego z XVIII w. Piec, który niegdyś ogrzewał pokój ksieni w klasztorze Panien benedyktynek, Radulski odtworzył i ustawił w sali V. 

              Współpracownikiem Karola Estreichera był również stolarz Lucjan Lewkowski  z Sandomierza, właściciel warsztatu usytuowanego przy ul. Podwale 9. Lewkowski wykonał nie tylko szafy i gabloty do przyszłej siedziby Muzeum Diecezjalnego, lecz kiedy przyszła taka potrzeba, okazał się również kompetentnym renowatorem muzealnych zabytków. Jak poświadczają archiwalne zapisy, odnowił wówczas intarsjowaną skrzynię z XVII wieku i dorobił do niej nowe nogi, uzupełnił brakujące elementy w świeczniku drewnianym, złoconym z XVIII wieku, odnowił także stolik do gier z XVIII w. W pracach stolarskich pomagał mu uczeń Alojzy Kędziora z Sandomierza.

                Na podstawie źródeł archiwalnych można wskazać, gdzie wykonane przez Lewkowskiego gabloty i szafy zostały ustawione.  Należy też wspomnieć, że prawie wszystkie z nich zachowały się do dzisiaj, choć w kilku przypadkach zmienił się sposób ich ekspozycji. Zdecydowano, że do Domu Długosza zostaną przeniesione także meble, które ustawione były wcześniej na ekspozycji Muzeum Diecezjalnego w Seminarium Duchownym. Ustawiono je w sali IV.   (opr. dr Urszula Stępień)    

Kontynuacja opowieści o naszej historii już we wrześniu

Rok Jubileuszu