Godziny otwarcia:
sezon zimowy: (od 16 X do 30 IV ) od wtorku do soboty: 9.00 - 15.30
niedziele i święta: 13.30 - 15.30 (ostatnie wejście o 15.00)
sezon letni: (od 1 V do 15 X) od wtorku do soboty: 9.00 - 16.30
niedziele i święta: 13.30 - 16.30 (ostatnie wejście o 16.00)
copyright © 2001 - 2022 MAGNUM Bartosz Cebula & Muzeum Diecezjalne w Sandomierzu
Muzeum Diecezjalne w Sandomierzu
www.domdlugosza.sandomierz.org
1902-2022
Conformatio artio, historiae et spiritus
Powstanie Muzeum Diecezjalnego jako urzeczywistnienie działań podejmowanych na rzecz ochrony pamiątek przeszłości w Diecezji Sandomierskiej
Przebieg prac nad urządzaniem ekspozycji w Domu Długosza ( część pierwsza )
Muzeum Diecezjalne w Seminarium Duchownym zostało zamknięte w dniu 15 sierpnia 1936 r. Biskup Jan Kanty Lorek zaprosił wówczas do współpracy dr. Karola Estreichera jun., wówczas starszego asystenta w Zakładzie Historii Sztuki UJ, któremu powierzył urządzenie ekspozycji w Domu Długosza. Biskup Lorek zobowiązał Estreichera do wykonania następujących czynności:
„Przenieść, rozplanować i urządzić mieszczące się dotąd w gmachu Seminarium Duchownego w Sandomierzu Muzeum Diecezjalne do Domu Długosza. Sporządzić katalog i inwentarz rzeczonego muzeum. Sporządzić inwentarz pomocniczy tegoż muzeum.
Wyszkolić personel wskazany, by mógł udzielać należytych objaśnień zwiedzającym.
Wykonać powyższe prace najpóźniej do dnia 1 września 1937 roku”.
Nadzór nad pracami miał sprawować ks. Edward Górski. Prace te zamierzano przeprowadzić „zgodnie z ostatnimi wymaganiami muzealnictwa”. Pierwszy etap objął prace konserwatorskie. Wacław Szymborski, krakowski konserwator dzieł sztuki i malarz, odnowił wówczas wiele obrazów. Z Szymborskim współpracował konserwator Mieczysław Gąsecki.
Inne czynności podjęte w związku z urządzaniem nowej siedziby Muzeum Diecezjalnego dotyczyły naprawy zabytkowych tkanin. Prace te powierzono s. Janinie Dembowskiej ze Zgromadzenia Służek NMPN, która prowadziła w Sandomierzu pracownię haftu i robót kościelnych. Pracownia ta została odznaczona srebrnym medalem na wystawie w Radomiu w roku 1932.
Kolejnym współpracownikiem Karola Estreichera przy urządzaniu ekspozycji w Domu Długosza, był Kazimierz Radulski, właściciel zakładu „Wytwórnia ceramiczna i budowa pieców” usytuowanego na Przedmieściu Zawichojskim w Sandomierzu. Dziełem Radulskiego było przeniesienie do Domu Długosza pieca gdańskiego z XVIII w. Piec, który niegdyś ogrzewał pokój ksieni w klasztorze Panien benedyktynek, Radulski odtworzył i ustawił w sali V.
Współpracownikiem Karola Estreichera był również stolarz Lucjan Lewkowski z Sandomierza, właściciel warsztatu usytuowanego przy ul. Podwale 9. Lewkowski wykonał nie tylko szafy i gabloty do przyszłej siedziby Muzeum Diecezjalnego, lecz kiedy przyszła taka potrzeba, okazał się również kompetentnym renowatorem muzealnych zabytków. Jak poświadczają archiwalne zapisy, odnowił wówczas intarsjowaną skrzynię z XVII wieku i dorobił do niej nowe nogi, uzupełnił brakujące elementy w świeczniku drewnianym, złoconym z XVIII wieku, odnowił także stolik do gier z XVIII w. W pracach stolarskich pomagał mu uczeń Alojzy Kędziora z Sandomierza.
Na podstawie źródeł archiwalnych można wskazać, gdzie wykonane przez Lewkowskiego gabloty i szafy zostały ustawione. Należy też wspomnieć, że prawie wszystkie z nich zachowały się do dzisiaj, choć w kilku przypadkach zmienił się sposób ich ekspozycji. Zdecydowano, że do Domu Długosza zostaną przeniesione także meble, które ustawione były wcześniej na ekspozycji Muzeum Diecezjalnego w Seminarium Duchownym. Ustawiono je w sali IV. (opr. dr Urszula Stępień)
Kontynuacja opowieści o naszej historii już we wrześniu
Rok Jubileuszu